Het idee dat nu leeft, is dat de economie even door een grote schok moet door de lockdowns, maar daarna opveert en een deel van de geleden schade weer inloopt.
De overheden en centrale banken moeten er nu iedereen doortrekken en daarna komt het allemaal weer goed.
Dat is wel heel erg optimistisch natuurlijk.
Ik heb de voorbije jaren diverse keren geschreven dat de volgende crisis groter zou zijn dan die van 2008. De kredietcrisis toonde namelijk reeds aan dat de wereld teveel schulden had en er problemen waren met de terugbetaling.
Dat probleem werd aangepakt met nog meer schulden.
Lees hier verder
Met de stijging van ruim 2% halverwege de eerste maand van het nieuwe jaar bleek het op de beurs nog steeds crescendo te gaan. Voortekenen van ‘change’? Die bleken in elk geval niet uit IMF’s Global Outlook for 2020. Wel werd gewezen op de toegenomen geopolitieke spanningen, de hogere handelstarieven alsmede de mogelijke gevolgen van ‘climate change’ maar qua economische groeiverwachting is er nauwelijks een vuiltje aan de lucht. Da’s mooi, niet?
Een lont is een koord voor het aansteken van iets ontplofbaars, zoals een kruitvat. Een kruitvat is bijvoorbeeld de wereldschuld, die sinds de Grote Financiële Crisis tussen 2007 en 2009, is gestegen van $ 116.000 miljard naar $ 250.000 miljard in 2018, een stijging van ruim 100%, terwijl de wereldeconomie slechts toenam met een nominale 40%. Die wereldschuld is nu ruim driemaal zo groot als de totale waarde van de wereldeconomie (minstens 327% van het Bruto Nationaal Product). Dat zal toch niet waar zijn? Staat de wereld echt aan het einde van een 75-jarige Supercyclus van Schuld? Zou deze bom kunnen barsten?
“
Gisteren ontvingen we een zeer interessante vraag van een lezer. Ik wil die vraag en mijn antwoord graag met u delen. Want ik denk dat het een goed beeld geeft van de onmogelijke situatie waarin de VS (en veel andere landen) zich bevindt. De vraag/opmerking van de lezer was:
